Nel Emke - de Vries
Nel Emke
Wie bent u?
Ik ben Nel Emke-de Vries en ik ben geboren in Amsterdam. Ik haalde mijn diploma voor onderwijzeres op de Amsterdamse Kweekschool in 1958, toen was ik 19. Ik wilde op een jongensschool lesgeven. Dat lukte in Volendam op de Jozefschool B. 46 jongens die ik niet kon verstaan. Toch beviel me goed, dus bleef ik in Volendam. Ik trouwde in 1961 met Kees Emke, ook een Amsterdammer. We kregen twee zoons. Ik bleef werken tot ik zwanger werd. Ik had me nog nooit zo goed gevoeld, maar in die tijd was het zo dat als je zwanger was je niet voor de klas mocht staan. Daarna heb ik op verschillende scholen ingevallen. Ik werd de eerste leerkracht met een deeltijdbaan in Volendam. Dat was op de Mariaschool, toen nog meisjesschool.
Waar doet u vrijwilligerswerk hoe bent u daar terecht gekomen?
Toen mijn jongens klein waren, begon ik met vrijwilligerswerk. Omdat ik deeltijd werkte, had ik tijd voor mijn gezin, en ook nog wat tijd voor vrijwilligerswerk. Eén van de nonnen van de Mariaschool werd door het maatschappelijk werk gevraagd om een clubje te formeren voor verstandelijk gehandicapten. Nou ja, niet in de zin van een praatclubje, maar een club waar ze ook wat leerden, bijvoorbeeld klokkijken. Daar werd ik bij betrokken. We zijn gestart, met zuster Daniëlla en Tarcisio. Die twee zusters zijn echt de grondleggers, als zij niet naar de mensen thuis waren gegaan om te praten met de ouders, was dit clubje nooit zo ontstaan. Na een jaar of twee vroegen ze of ik het helemaal op mij wilde nemen.
We zijn gestart in de Kattenkop (in de PX). We hebben in verschillende scholen gezeten, waar we weer uit moesten als de school gesloopt werd. Na 35 jaar moesten we begin dit jaar ook uit de Maria Gorettischool. Nu huren we twee lokalen in sporthal de Opperdam van de gemeente, daar zijn we heel blij mee. We zijn na de verhuizing en na de Corona-maatregelen net weer begonnen. Dat was best even spannend, maar het ging helemaal goed. In ruim 50 jaar van één avond met tien leden en zes begeleiding naar vier avonden met ruim 30 vrijwillige begeleiders. Naast de wekelijkse clubavonden organiseren we ook andere activiteiten: Sinterklaasfeest, Kerst, de fiets-eendaagse en af en toe eens uit. Eén van de activiteiten die ik deed, was zwemmen met verstandelijk gehandicapten. Later ontstond daar de Pinguins uit, zwemmen voor mensen met een beperking. Dat bestaat nu 48 jaar. Ik heb er 12,5 jaar zwemles gegeven.
Waarom doet u vrijwilligerswerk? Wat brengt het u?
Het kwam op mijn pad. Ik heb het niet opgezocht. In het begin dacht ik, ‘wat moet ik ermee?’ Nu kan ik zeggen, ‘Ik begrijp ze goed, ik mag ze graag, ik kan ze helpen’. We hebben een klik. Ik word er gelukkig van. Ik trek het me aan. Ik trek ze ook aan, als ik met vakantie aan het zwemmen ben, komt er altijd wel een syndroom van Downer naast mij zwemmen.
Vindt u het belangrijk dat er vrijwilligerswerk gedaan wordt?
Ik vind het inderdaad heel belangrijk, maar ik zie wel een wolkje hangen. Ze staan niet in de rij om het te gaan doen. Er zijn gewoon vrijwilligers nodig. Vrijwilligers zijn onbetaalbaar, die moeten er zijn. Soms komt er een stagiaire die blijft hangen als vrijwilliger. Dat is mooi.
U wordt voor deze rubriek genomineerd door Kees Tol met de volgende vraag: Ik ben benieuwd hoe het kwam dat ze daarmee begon.
Eén van de nonnen die gevraagd was om een clubje op te richten, was zuster Daniëlla (voor mij een engel). Zij zag in mij dat ik daar geschikt voor zou zijn en vroeg mij of ik dat clubje wilde begeleiden. Ik had nog nooit zo’n kind gezien. Als zij mij niet hadden gevraagd, had ik dit niet al ruim 50 jaar gedaan. Een aantal van de kinderen van toen zijn nu nog lid van ’t Nest. Er wordt me ook wel eens gevraagd wanneer ik hiermee stop. Dan denk ik: “Stoppen? Tegen je kinderen zeg je toch ook niet dat je ermee stopt?”
Wie nomineert u voor deze rubriek en welke vraag wilt u hem of haar stellen?
Alle vrijwilligers van ’t Nest zijn onbetaalbaar, ik kan ze moeilijk allemaal nomineren.
Dat is ook niet de bedoeling. U hebt nu veel over ’t Nest verteld. Nu graag iemand die u kent die ergens anders vrijwilligerswerk doet.
De vrijwilligers bij het bejaardenhuis bewonder ik. Ik zou aan een vrijwilliger die met bejaarden werkt, willen vragen: “deprimeert het je nooit?” Het lijkt me heel moeilijk om te werken met bejaarden. Omdat ik zelf bejaard ben, hè?
Mevrouw Emke zei aan het begin: “Ik praat veel de helft hoef je niet op te schrijven”. Toch viel het niet mee om de ruim 50 jaar vrijwilligerswerk van deze spraakwaterval in 900 woorden te omschrijven.
Jan Schilder
Jan Schilder Jan Schilder Wie bent u? Ik ben Jan Schilder, geboren in 1943 als Halbe Hendricus Kuipers. Mijn moeder kwam vlak na mijn geboorde te overlijden. Mijn vader wist geen raad met mij. Toen ik twee dagen oud was, ben geadopteerd door mijn (pleeg)ouders Schilder. Eerst is mijn voornaam veranderd in Jan en later ben ik ook de achternaam Schilder gaan dragen. Mijn biologische vader en oudere zus en broer woonden heel dicht bij ons in Volendam. Vader en moeder Hilletje Schilder kregen na mijn komst nog drie kinderen. In diensttijd heb ik mijn eerste buitenlandse vakantie gehad: op internationale militaire bedevaartstocht naar Lourdes. Later ben ik getrouwd met mijn vrouw. We kregen drie kinderen en zes kleinkinderen. Eerst werkte ik bij de Hollandse draad en kabelfabriek (Draka). Later ging ik bij Centraal Beheer werken en van mijn 25e tot mijn 57e heb ik bij justitie gewerkt. Waar doet u vrijwilligerswerk hoe bent u daar terecht gekomen? Eerder ben ik 25 jaar penningmeester van de plaatselijke Abvakabo geweest. Toen ik daar stopte ben ik penningmeester geworden bij de KBO, de Katholieke Bond van Ouderen, ook een soort vakbond, maar dan voor ouderen. De leden (nu 725) kunnen onder andere hulp krijgen bij het invullen van belastingformulieren. En er worden bijeenkomsten georganiseerd onder anders met Pasen en Kerst gevolgd door een Bingo. Maar ook een diamiddag of fietstochten. Na 25 jaar penningmeesterschap ben ik onlangs tweede penningmeester geworden. Daarbij hoort de sponsoring. Ik ben ook penningmeester bij het koor van de Vincentiuskerk, daarbij zing ik uiteraard, ook bij de uitvaarten. Ik ben daarnaast gids bij de VVV en Tour & Tickets. Dat ligt dit jaar even stil omdat er niet zoveel Duitsers komen. Waarom doet u vrijwilligerswerk? Wat brengt het u? Het heeft mij altijd dankbaar gestemd dat de gemeenschap mij opgevangen heeft toen ik net geboren was. De gemeenschap is goed voor mij geweest, dus ik probeer wat terug te doen voor de gemeenschap. En trouwens: wat moet je thuis doen, achter de gordijntjes? Waarom vindt u het belangrijk dat er vrijwilligerswerk gedaan wordt? Vrijwilligerswerk is nodig. Anders valt de gemeenschap in elkaar. Een groot deel van de gemeenschap drijft op het vrijwilligerswerk. Zonder vrijwilligerswerk zou het niet lopen zoals het nu loopt. Het is economische noodzaak. U wordt voor deze rubriek genomineerd door Piet de Boer met de volgende vraag: Ik ben benieuwd hoe lang hij nog penningmeester wil zijn. We zijn al bezig met vervanging van de bestuursfuncties van het kerkkoor. De voorzitter Piet de Boer wordt 80 en ik ben 77. Bij de volgende bestuurswisseling hopen we dat een nieuwe voorzitter en penningmeester opstaat. Van de KBO ben ik dus inmiddels tweede penningmeester. Dat wil ik nog wel even volhouden. Wie nomineert u voor deze rubriek en welke vraag wil u hem of haar stellen? Ik nomineer Kees Tol. Hij doet al heel lang vrijwilligerswerk bij het Volendams museum. Hij digitaliseert daar foto’s en bidprentjes. Ik ben benieuwd of hij enig idee heeft hoeveel foto’s en bidprentjes hij tot nu toe gedigitaliseerd heeft. Bij de start van ons gesprek vertelden meneer en mevrouw Schilder dat zij beiden Corona hebben gehad. Gelukkig zijn ze beiden herstellende. We hebben een leuk gesprek gevoerd. Bij het voorstellen van de kinderen en kleinkinderen op de familiefoto, werd de heer Schilder af en toe gesouffleerd door zijn vrouw. De kleinkinderen zijn ‘zomaar’ weer ouder dan gedacht. Oproepje van Jan Schilder De Katholieke Bond van Ouderen (KBO) is hard op zoek naar een nieuwe secretaris. Wie lijkt dit leuk? Je hoeft er zelf echt geen ‘Oudere’ voor te zijn. Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal