Nel Emke - de Vries

Nel Emke

Wie bent u?

Ik ben Nel Emke-de Vries en ik ben geboren in Amsterdam. Ik haalde mijn diploma voor onderwijzeres op de Amsterdamse Kweekschool in 1958, toen was ik 19. Ik wilde op een jongensschool lesgeven. Dat lukte in Volendam op de Jozefschool B. 46 jongens die ik niet kon verstaan. Toch beviel me goed, dus bleef ik in Volendam. Ik trouwde in 1961 met Kees Emke, ook een Amsterdammer. We kregen twee zoons. Ik bleef werken tot ik zwanger werd. Ik had me nog nooit zo goed gevoeld, maar in die tijd was het zo dat als je zwanger was je niet voor de klas mocht staan. Daarna heb ik op verschillende scholen ingevallen. Ik werd de eerste leerkracht met een deeltijdbaan in Volendam. Dat was op de Mariaschool, toen nog meisjesschool.

Waar doet u vrijwilligerswerk hoe bent u daar terecht gekomen?

Toen mijn jongens klein waren, begon ik met vrijwilligerswerk. Omdat ik deeltijd werkte, had ik tijd voor mijn gezin, en ook nog wat tijd voor vrijwilligerswerk. Eén van de nonnen van de Mariaschool werd door het maatschappelijk werk gevraagd om een clubje te formeren voor verstandelijk gehandicapten. Nou ja, niet in de zin van een praatclubje, maar een club waar ze ook wat leerden, bijvoorbeeld klokkijken. Daar werd ik bij betrokken. We zijn gestart, met zuster Daniëlla en Tarcisio. Die twee zusters zijn echt de grondleggers, als zij niet naar de mensen thuis waren gegaan om te praten met de ouders, was dit clubje nooit zo ontstaan. Na een jaar of twee vroegen ze of ik het helemaal op mij wilde nemen.

We zijn gestart in de Kattenkop (in de PX). We hebben in verschillende scholen gezeten, waar we weer uit moesten als de school gesloopt werd. Na 35 jaar moesten we begin dit jaar ook uit de Maria Gorettischool. Nu huren we twee lokalen in sporthal de Opperdam van de gemeente, daar zijn we heel blij mee. We zijn na de verhuizing en na de Corona-maatregelen net weer begonnen. Dat was best even spannend, maar het ging helemaal goed. In ruim 50 jaar van één avond met tien leden en zes begeleiding naar vier avonden met ruim 30 vrijwillige begeleiders. Naast de wekelijkse clubavonden organiseren we ook andere activiteiten: Sinterklaasfeest, Kerst, de fiets-eendaagse en af en toe eens uit. Eén van de activiteiten die ik deed, was zwemmen met verstandelijk gehandicapten. Later ontstond daar de Pinguins uit, zwemmen voor mensen met een beperking. Dat bestaat nu 48 jaar. Ik heb er 12,5 jaar zwemles gegeven.

Waarom doet u vrijwilligerswerk? Wat brengt het u?

Het kwam op mijn pad. Ik heb het niet opgezocht. In het begin dacht ik, ‘wat moet ik ermee?’ Nu kan ik zeggen, ‘Ik begrijp ze goed, ik mag ze graag, ik kan ze helpen’. We hebben een klik. Ik word er gelukkig van. Ik trek het me aan. Ik trek ze ook aan, als ik met vakantie aan het zwemmen ben, komt er altijd wel een syndroom van Downer naast mij zwemmen.

Vindt u het belangrijk dat er vrijwilligerswerk gedaan wordt?

Ik vind het inderdaad heel belangrijk, maar ik zie wel een wolkje hangen. Ze staan niet in de rij om het te gaan doen. Er zijn gewoon vrijwilligers nodig. Vrijwilligers zijn onbetaalbaar, die moeten er zijn. Soms komt er een stagiaire die blijft hangen als vrijwilliger. Dat is mooi.

U wordt voor deze rubriek genomineerd door Kees Tol met de volgende vraag: Ik ben benieuwd hoe het kwam dat ze daarmee begon.

Eén van de nonnen die gevraagd was om een clubje op te richten, was zuster Daniëlla (voor mij een engel). Zij zag in mij dat ik daar geschikt voor zou zijn en vroeg mij of ik dat clubje wilde begeleiden. Ik had nog nooit zo’n kind gezien. Als zij mij niet hadden gevraagd, had ik dit niet al ruim 50 jaar gedaan. Een aantal van de kinderen van toen zijn nu nog lid van ’t Nest. Er wordt me ook wel eens gevraagd wanneer ik hiermee stop. Dan denk ik: “Stoppen? Tegen je kinderen zeg je toch ook niet dat je ermee stopt?”

Wie nomineert u voor deze rubriek en welke vraag wilt u hem of haar stellen?

Alle vrijwilligers van ’t Nest zijn onbetaalbaar, ik kan ze moeilijk allemaal nomineren.

Dat is ook niet de bedoeling. U hebt nu veel over ’t Nest verteld. Nu graag iemand die u kent die ergens anders vrijwilligerswerk doet.

De vrijwilligers bij het bejaardenhuis bewonder ik. Ik zou aan een vrijwilliger die met bejaarden werkt, willen vragen: “deprimeert het je nooit?” Het lijkt me heel moeilijk om te werken met bejaarden. Omdat ik zelf bejaard ben, hè?

Mevrouw Emke zei aan het begin: “Ik praat veel de helft hoef je niet op te schrijven”. Toch viel het niet mee om de ruim 50 jaar vrijwilligerswerk van deze spraakwaterval in 900 woorden te omschrijven.